Zomaar

Nadat Hugo Claus gestorven was (als een heer uit het leven gestapt) waren de voorspelbare tsjeven reacties van die aard dat ik van pure frustratie dagen heb lopen brommen en kankeren. Het is immers altijd hetzelfde: als er een abortuswet wordt goedgekeurd dan zegt een tsjeef dat vanaf nu iedereen abortus moet laten uitvoeren. Als het over euthanasie gaat dan zegt een tsjeef dat iedereen nu een spuitje gaat krijgen, dat er geen respect is voor palliatieve zorg en dat de wereld naar de knoppen gaat. Zou een van die estheten al ooit met euthanasie geconfronteerd geweest zijn? Met de rust die een patient krijgt als hij weet dat zijn lijden niet eindeloos zal zijn? Waarom wordt het voorgesteld alsof euthanasie een vervanging van palliatieve is terwijl beide eigenlijk na elkaar komen in vele gevallen? En wie kan in eer en geweten iemand niet helpen die aan het einde van zijn kunnen is gekomen?

Waarom redeneren tsjeven altijd zwart-wit en vanuit een academisch groter gelijk?

En toen schreef Bernard Dewulf zijn collumn onder de titel 'Zomaar'. En verwoordde daarmee op zo'n perfecte wijze wat ik maar niet uitgelegd kreeg, dat ik er prompt mijn innerlijke rust mee terug vond. Bedankt Bernard!