It's 'national poetry-day' today in Flanders (which puts the word 'national' in a more humble context) and much to my surprise, an anouncer's voice on the train this morning started reciting a poem for the passengers. It was a very nice poem, with such a specific storyline I retrieved it from the Web in no time. I have no idea whether it was his own initiative or not but it certainly was a fine gift and one appreciated by at least some of the (otherwise very grumpy) passengers. Some of us shared smiles. That's something! And here is the poem, by Maarten Inghels, called 'De Zandloper'.
Dat haar besmeurde blauwe laarsjes het bed vol vuil
stampen, dat ze zich dan met een elegante boog
opdrukt in een handstand tegen de muur, deert mij
niet. Dat ze daarbij enigszins rood aanloopt, puft,
hijgt, maakt haar opwindender dan ooit tevoren.
Wennen is het wanneer ze ondertussen kreunend
uitroept, dat ze haar lenigheid, de kopstand, oefent
voor later, wanneer na haar dood de as in een houten
zandloper moet, testamentair vastgelegd. Zodat ze
dan eeuwig op mijn salontafel beweegt.
No comments:
Post a Comment